De ongedwongen leielandschappen van Emile Claus vormen een bron van inspiratie voor het voorgestelde architectuur- en landschapsontwerp; een balans tussen pastorale zichten met aardse tinten, vlakke hooilanden en stille waters.

We ontwerpen de nieuwe cafetaria als een meander in het landschap, een figuur met 3 armen. Het gebouw bakent een unieke plaats af voor zichzelf in het park: net zoals er bij het afsnijden van de oude Leiemeanders unieke natuurgebieden tot stand kwamen ontstaat er hier een bijzonder rustpunt in het parklandschap.
De gevels van het gebouw richten zich naar de hoofdassen uit het masterplan, zo staat het meteen op ‘zijn plaats’ en verankert het zich in het huidige en toekomstige landschap. In zijn ondergeschikte eenvoud richt het gebouw het bestaande en toekomstige park in en poneert zich hierbij als een belangrijke katalysator van het masterplan voor de komende jaren.